Ik sprak met een inkoopmanager van een wereldwijde organisatie. Hij kwam net uit een (bijna) burn-out en vertelde me dat hij het advies had gekregen om “meer los te laten”. En dat was iets wat heel moeilijk was voor hem.
Als werknemer van een grote organisatie moest hij nog al wat ballen in de lucht houden en hij wilde zeker weten dat alles liep zoals het moest. Enig perfectionisme
was hem ook niet vreemd.
Tijdens ons gesprek vertrouwde hij mij toe dat het advies om meer los te laten niet nieuw was voor hem, hij hoorde het al zijn hele carrière. “Maar”, vertrouwde hij
mij toe, “ik heb eigenlijk geen idee wat die mensen bedoelen, laat staan dat ik weet hoe ik het zou moeten doen”
Daarop heb hem uitgenodigd met mij en een paar van mijn honden een coachwandeling te doen, wellicht dat het hem dan duidelijker zou worden. Sceptisch stemde hij toe. Een wandeling in het mooie natuurgebied in deze regio was in ieder geval niet verkeerd en verder zouden we wel zien. Hij was niet zo bekend met honden, dus wat moeten die nu duidelijk maken.
We zijn eerst maar een stukje gaan wandelen, zo kon hij aan de honden en de honden aan hem wennen. Voor deze wandeling had ik twee van mijn honden mee genomen, een
klein rustig teefje en een grote stoere reu.
De eerste paar oefeningen waren gericht op zijn leiderschapsstijlen en het vermogen om zijn eigen grenzen te bewaken. Al heel snel werd hem de meerwaarde van de
honden duidelijk. Wat was het leuk om met die dieren te “spelen” en tegelijk een hoop duidelijkheden te krijgen.
Nu werd het toch tijd om aan zijn “loslaten” te werken. Hij kreeg van mij de uiterst simpele oefening om het kleine teefje te controleren. Enigszins bevreesd vroeg
hij mij: “en wat ga jij dan doen?” Ik, ik doe niks, ik sta alleen maar te kijken op een paar meter afstand.
Om een goede controle te garanderen werd de riem opgebost en het hondje werd stevig tegen hem aan getrokken. Met een strak gezicht zei hij: “okay, ga maar, ik ben
zo ver”
Wat er toen gebeurde was onbeschrijfelijk: het lieve kleine hondje veranderde in een duiveltje. Blaffen, janken, trekken aan de riem. Zo hadden we haar de hele
middag nog niet gezien.
Ik vroeg hem: “wat vindt jij nou zooo moeilijk?” “Jaha, los laten” was zijn antwoord.
Okay, laat los dan! Was mijn opdracht aan hem. “Uhhh ja, maar dan verlies ik de controle over de hond” was zijn te verwachten antwoord.
Doe toch maar! Sommeerde ik hem en uiteindelijk durfde hij dat dan toch.
Waar hij verwacht had dat de hond weg zou vliegen, gebeurde er iets veel mooiers! De hond keek hem opgelucht aan en vleide zich aan zijn been. “Heb je nu controle”? vroeg ik hem. “Ja, geweldig” zei hij “en het enige wat ik hoefde te doen was loslaten. Het is me nog nooit zo duidelijk geweest!”
Wil jij ook je patronen eens duidelijk zien en ervaren wat er gebeuren kan als je die doorbreekt? Wil je sneller een goede keuze in je aanpak kunnen maken? Wandel eens mee of schrijf in voor een workshop.