Saskia traint al jaren Agility bij me en moet sinds kort al mijn enthousiaste verhalen aan horen van de coachwandelingen. Als ik tijdens een training het verhaal over Chris vertel (zie Case 3) gaat er een knopje om bij Saskia, ze meld zich via de website aan voor de eerst volgende wandeling. Natuurlijk kennen we elkaar goed, maar dan van het trainingsveld. Kort leg ik haar uit dat ik hier een andere pet op heb. Haar hond ken ik ook erg goed en die springt al vrolijk om mij heen.

Ook met Saskia besluit ik de oefening met het kernkwadrant te doen. Na  mijn uitleg vinden we haar kernkwaliteit met bijbehorende valkuil, uitdaging en allergie.
Ik zet haar, samen met haar hond, in haar kernkwaliteit. De hond snuffelt ontspannen om zich heen en kijkt naar alles wat er in het bos te zien is. Nu zet ik Saskia in haar valkuil, dat is immers wat er onder spanning altijd gebeurd. Haar hond reageert meteen, staat dicht tegen Saskia aan en heeft het zichtbaar niet naar haar zin.
Weer terug naar haar kwaliteit komt de hond weer tot rust.Nu daag ik haar uit om niet in haar valkuil te stappen maar juist haar uitdaging op de zoeken. De reactie van haar hond is fantastisch, ze loopt achter Saskia aan en als die even twijfelt spring te hond tegen de achterkant van haar benen aan om haar vooruit te duwen. Juist, zoek je uitdaging op, ik sta achter je en geef je een duwtje in de goede richting.
Saskia kan het bijna niet geloven, is dat echt wat er gebeurd? Om het haar bewuster te laten beleven doen we de oefening nog een keer. Haar hond reageert het zelfde. Dat ga ik dus doen, zegt Saskia, ik ben me nu bewust van mijn valkuil en zal de uitdaging op zoeken. Als mijn hond er van overtuigd is dat ik dat kan, dan moet dat wel zo zijn.