Mijn verhaal

Een flink deel van mijn leven was ik niet gelukkig zoals ik was. Ik was snel aangebrand, driftig zelfs. Hoewel ik dat geen prettig gevoel vond “overkwam” het me dikwijls en kon ik er echt niks aan doen.

Omdat ook mijn vader wel een aangebrand type kon zijn was ik er van overtuigd dat het een familie dingetje was. “Zo ben ik nu eenmaal” reageerde ik vaak als iemand mij op mijn gedrag aan sprak.

 

Zo heb ik me door een behoorlijk deel van mijn leven geworsteld. Ik was inmiddels getrouwd en belandt in de hondensport (Agility). Daar was ik behoorlijk fanatiek in, want ook “zo” ben ik, iets doen en dan bij de beste willen horen. Mijn “stoom uit mijn oren” gedrag werd door mijn  medesporters dankbaar gebruikt. Als iemand iets onrechtvaardigs of oneerlijks had ontdekt werd ik snel op de hoogte gebracht en daar trok Frank weer ten strijde……….

 

Elk gedrag heeft een positieve intentie, weet ik nu, dus wat leverde dat gedrag mij op? Ik kreeg mijn zin!
Dat ik daarnaast mensen afstootte, dat er zelfs mensen bang van mij waren, dat zag ik toen nog niet.

Op een zeker moment heb ik belangstelling gekregen voor NLP en ben ik mijn eerste training gaan doen. Achteraf bezien was het niet zo een bijster goede training, veel theorie en weinig oefening. Het opende wel mijn ogen: je hebt altijd een keuze. Ik ben niet zo, ik doe zo, sterker nog: ik heb er voor gekozen om zo te doen.
Dus begon de zoektocht om mezelf te veranderen in een beter mens. Met vallen en opstaan is me dat goed gelukt

De grote ommekeer werd ingezet in een berghut in Oostenrijk. Tijdens een avondje met goede gesprekken, verder was er namelijk niets, vroeg de gids aan iedereen: “Als je het niet voor het geld zou moeten doen, wat zou je dan doen?”

KLUNK: dat was nog eens een goede vraag!
Gelukkig was ik niet de eerste in de rij dus kon ik er over nadenken. In mijn werk en hobby gaf ik ook al veel trainingen en vond (en vindt) dat geweldig; kennis overdragen aan mensen die er vervolgens iets mee gaan doen. Daar en dan viel bij mij het kwartje (of liever gezegd de Rijksdaalder).

 

Hoe gaaf is het om mensen iets te leren en ze vervolgens te begeleiden om er iets goeds mee te doen, om ze te helpen de kennis en kunde in te zetten zodat ze een “beter” mens worden. En hoe gaaf zou het zijn om daar mijn andere passie, werken met honden, mee te combineren.
Toen ik dus aan de beurt was om “mijn droombaan” te delen hoorde ik mezelf met volle overtuiging zeggen: dan zou ik coach met hond(en) willen zijn. Mijn kennis, kunde en honden inzetten om mensen te begeleiden naar een betere versie van zich zelf.

Met grote regelmaat ben ik nog in Oostenrijk te vinden en spreek die gids dan ook nog. Ik ben hem dankbaar voor de duw die hij mij gaf, hij vindt het gaaf dat ik het ook daadwerkelijk ben aan doen.