Ingrid is werkzaam bij een Multinational en ze heeft daar een pittige functie met veel verantwoordelijkheid. Ze werkt wereldwijd.

Helaas is ze nu overspannen en zit ze noodgedwongen thuis. Ze wil graag eens een wandeling met honden meemaken om zo te zien welke inzichten de honden haar kunnen geven en ze is ook benieuwd hoe de honden op haar reageren. Ik heb twee van mijn honden meegenomen, zelf is Ingrid een "kattenmens" en heeft ze dus geen honden.

 

In het inleidende gesprek, terwijl mijn honden nog even vrij rennen in het losloopgebied vraag ik aan Ingrid wat, volgens haar, het grootste probleem is.

Ze geeft aan dat ze moeilijk "nee" kan zeggen, ze kan niets loslaten omdat ze dan de controle verliest. Ze gaat altijd voor een "10".

 

Ik stel voor om te beginnen met een oefening over dat loslaten. 

Ze mag een van mijn honden aan de riem houden en "controleren", terwijl ik met mijn andere hond een paar meter van hun wegloop. Ik doe niets, roep niet, lok niet, ik sta gewoon op 10 meter afstand.

De hond die ze vast houdt is normaal rustig, speels en niet snel in paniek. Nu wel; doordat Ingrid haar krampachtig vasthoudt om haar onder controle te houden trekt ze aan de lijn, blaft en gilt bijna.

 

Ik vraag Ingrid: wat is nu ook weer je grootste probleem?

Zij antwoord: "loslaten". 

"Oké" zeg ik, "laat dan eens los!!"

Ingrid durft dat niet goed, ze is bang dat de hond naar mij toe rent en haar opdracht was "hou controle over de hond"

Na mijn tweede aansporing om los te laten laat Ingrid inderdaad de riem los.

 

De hond, nu bevrijd van de controle, draait meteen naar haar toe, kwispelt en gaat tegen Ingrid aan zitten.

Mijn enige vraag: "heb je nu controle" .

"Ja", antwoord Ingrid verbouwereerd.

"Zie je wel", zeg ik, "het enige wat je moet doen om controle te houden is loslaten".

 

Deze oefening was de basis van een prachtige, indrukwekkende en intense wandeling.