Als wij een teamcoachsessie met onze honden beginnen vragen we altijd of er mensen bij zijn die bang zijn van honden of zich niet helemaal vertrouwd voelen om met honden te werken. En altijd zijn die er wel. Wij geven dan aan “doe niets wat niet goed voelt, geef aan wat je wel en niet wil”.
Tijdens een teamevent van een groep consultants ontvingen we deze groep op onze “thuislokatie”. De deelnemers druppelden een voor een binnen en op een gegeven moment stapt er een dame de
lesruimte binnen die wel heel erg geschrokken leek. Op onze vraag wat er scheelde vertelde ze dat ze recentelijk behoorlijk was gebeten door een hond en nu bang was dat ze “iets” met honden moest
gaan doen.
Ook met haar hebben we de afspraak gemaakt: “doe niets wat niet goed voelt” en ze kon mooi buiten de bak aan de boarding blijven staan. Dat ging best een hele tijd goed, totdat ik, met het
wisselen van een hond ongemerkt vlak langs haar heen liep met een van mijn Groenendaelers. Dit was iets te veel van het goede. Hevig geëmotioneerd trok ze zich terug in de lesruimte, we hebben
haar daar even laten zitten om bij te komen.
Daarna hebben we overlegd: “wat wil je echt?” “Uhmmm, écht wil ik gewoon met de groep mee doen” was haar antwoord.
Okay, dan gaan we dát doen, we beginnen klein. Gelukkig hadden we die dag ook een wat oudere Sheltie bij ons en heeft ze de eerste oefening met haar gedaan. Gedreven als deze consultant was ging de oefening geweldig, ze groeide en kreeg vertrouwen.
“Wat is de volgende, kleinste stap, die je durft te zetten” vroegen we haar. Haar antwoord?? “Laat mij maar een oefening doen met de grote zwarte hond waar ik net zo van schrok”
Wat een fantastisch antwoord, dat is jezelf uitdagen, uit je comfort zone! Omdat we deze Groenendaeler heel goed kennen en het is een fantastische coachhond, durfden we dit aan.
Ze haalde een keer diep adem, nam de hond van mij over en deed de oefening! Fantastisch hoe die twee samenwerkte, zij krachtig in haar uitdaging, de hond flexibel en ondersteunend om dit samen te fixen.
Haar gezicht toen ze de oefening uitkwam was onbetaalbaar; grote glimlach, opgelucht, blij en trots. De boodschap die ze voor haar collega’s had was even indrukwekkend als waar: “als je iets heel graag wil, dan kun je dat!!”
Dit is exact waarom wij coachen met honden zó geweldig vinden, het is direct, ervaringsgericht en krachtig.
Wat wordt er in uw organisatie mogelijk als de werknemers zich nét even verder strekken? Hoe kunt u flexibel en ondersteunend zijn om dát voor elkaar te krijgen?
Wat zijn uw eigen (beperkende) overtuigingen en wat is er nodig om die vaarwel te zeggen?